فرق روانشناس و روانپزشک و روانکاو و مشاور چیست؟_ساحل دانش

به گمان زیاد شما هم همانند تعداد بسیاری از افراد، همۀ متخصصان بهداشت روان را شبیه هم می‌دانید. احتمالا هم برعکس، درمورد تفاوت آنها باهم چیزهایی شنیده‌اید؛ اما نمی‌دانید برای مشکلی که دارید دقیقا باید به کدام‌یک از آنها مراجعه کنید. در این نوشته با زبانی ساده می‌گوییم فرق روانشناس و روانپزشک و روانکاو و مشاور چیست تا یک بار برای همیشه در ذهنتان بنشیند.

فرق روانشناس و روانپزشک و روانکاو

پیش از هر چیز نگاهی مختصر داریم به فرق روانشناس و روانپزشک و روانکاو و یقیناً مشاور.

• روانشناس: متخصصی با مدرک روانشناسی که به بازدید حرکت، هیجانات و افکار می‌پردازد. او از راه حلهای گفتاردرمانی (روان‌درمانی) منفعت گیری می‌کند و حق تجویز دارو ندارد.
• روانپزشک: پزشک متخصص اعصاب و روان (روانپزشکی) که می‌تواند دارو تجویز کند و بیماری‌های روانی را از نظر زیستی بازدید و درمان کند.
• روانکاو: روانشناس یا روانپزشکی که در مکتب روانکاوی (همانند فرویدی) آموزش دیده و با تحلیل ناخودآگاه، ازمایش ها کودکی و هیجانات نهان به درمان مشکلات روانی می‌پردازد.
• مشاور: فردی که طبق معمولً در حوزه‌های خاصی همانند خانواده، ازدواج، تحصیل یا شغل آموزش دیده و راهکارهای کاربردی برای حل مشکلات اراعه می‌دهد، اما به درمان اختلالات روانی نمی‌پردازد.

هرکدام از این تخصص‌ها رویکرد متغیری دارند و بسته به نیاز فرد، نقش مهمی در سلامت روان ایفا می‌کنند.

جدول فرق روانشناس و روانپزشک و روانکاو و مشاور

فرق روانکاو و روانپزشک

1. مدرک تحصیلی:

• روانکاو: روانشناس یا روانپزشکی است که دوره‌های تخصصی روانکاوی (طبق معمولً فرویدی یا روانکاوی تحلیلی) را گذرانده است.
• روانپزشک: پزشک متخصص اعصاب و روان (روانپزشکی) است که بعد از پزشکی عمومی، تخصص روانپزشکی را دریافت کرده است.

1. روش درمان:

• روانکاو: بر تحلیل ناخودآگاه، بازدید ازمایش ها کودکی و کشف ریشه‌های نهان مشکلات روانی تمرکز دارد. درمان طبق معمولً طویل‌زمان و مبتنی بر او مباحثه است.
• روانپزشک: از دارودرمانی برای درمان اختلالات روانی منفعت گیری می‌کند و در صورت نیاز، روان‌درمانی نیز انجام می‌دهد.

1. حق تجویز دارو:

• روانکاو: ندارد.
• روانپزشک: دارد.

1. مناسب برای:

• روانکاو: افرادی که مشکلات روانی عمیق، اختلالات شخصیتی، یا نیاز به تحلیل درونی دارند.
• روانپزشک: بیمارانی با مشکلات روانی شدید همانند شیزوفرنی، اختلال دوقطبی، افسردگی شدید که نیاز به دارودرمانی دارند.

فرق روانکاو و روانشناس

1. مدرک تحصیلی:

• روانکاو: روانشناس یا روانپزشکی که در عرصه روانکاوی آموزش دیده است.
• روانشناس: دارای مدرک کارشناسی ارشد یا دکتری روانشناسی، بدون الزام به آموزش روانکاوی.

1. روش درمان:

• روانکاو: به تحلیل ناخودآگاه، ازمایش ها کودکی و تأثیر آن‌ها بر روان فرد می‌پردازد. درمان طبق معمولً طویل مدت است.
• روانشناس: از راه حلهای مختلفی همانند رفتاردرمانی، شناخت‌درمانی و گفتاردرمانی برای تحول حرکت و بهبود حالت روانی منفعت گیری می‌کند.

1. حق تجویز دارو:

• روانکاو: ندارد.
• روانشناس: ندارد.

1. مناسب برای:

• روانکاو: افرادی که به تحلیل شخصیت، کشف ریشه‌های عمیق مشکلات و درمان‌های طویل مدت علاقه دارند.
• روانشناس: افرادی که به جستوجو درمان مشکلات روزمره روانی همانند اضطراب، افسردگی، وسواس و مشکلات رفتاری می باشند.

به کدام مراجعه کنیم؟

• روانکاو، روانشناس و روانپزشک هرکدام در جایگاه خود مهم می باشند.
• اگر مشکل شما شدید و نیازمند دارو باشد، روانپزشک گزینه مناسب است.
• اگر به تحلیل عمیق شخصیت و ریشه‌یابی مشکلات در ناخودآگاه نیاز دارید، روانکاو می‌تواند به شما پشتیبانی کند.
• اگر جستوجو راهکارهای عملی و گفتاردرمانی هستید، روانشناس انتخاب بهتری است.

آیا انتخاب نوع متخصص بهداشت روان مهم است؟

مسلما بله. تعداد متخصصانی که در عرصه‌های گوناگون بهداشت روان فعالیت می‌کنند واقعا زیاد است. روانپزشک (Psychiatrist)، روانشناس (Psychologist)، روانکاو (Psychoanalyst)، روان‌داروشناس (سایکوفارماکولوژیست (psychopharmacologist)) و مددکار اجتماعی (Social worker) فقط تعدادی از این متخصصان‌اند. هرچند هریک از این افراد با مشکلات روحی ـ روانی متغیری در درمان‌جویان سروکار دارند، بعضی اوقات در کارشان هم‌پوشانی دیده می‌بشود. با این حال این هم‌پوشانی بدان معنی نیست که می‌توان برای هر مشکلی به هرکدام از آنها مراجعه کرد. دلواپس نباشید. در انتهای نوشته به شما خواهیم او گفت که چطور می‌توانید مناسب‌ترین روان‌درمانگر را با دقت به نوع مشکلتان انتخاب کنید.

روان‌درمانگر؛ اصطلاحی کلی برای همۀ متخصصان بهداشت روان

واژه «روان‌درمانگر» کلمه فراگیری برای همه متخصصان بهداشت روان است که در عرصه درمان مشکلات اضطراب (Emotional)، استرس، مشکلات رابطه یا عادات ناسالم افراد آموزش دیده‌اند؛ به این علت روان‌درمانگر با دقت به تخصصی که دارد می‌تواند یکی از نقش‌های روانشناس ، روانپزشک ، روانکاو یا حتی مددکار اجتماعی را بپذیرد. روان‌درمانگران با افراد، زوج‌ها، گروه‌ها یا خانواده سروکار دارند و دوره‌های تخصصی را در عرصه روان‌درمانی گذرانده‌اند.

روان‌درمانی چیست؟

روان درمانی اصطلاحی فراگیر برای همۀ راه حلهای درمانی برای درمان‌جویان است که یا به اختلالات روان‌شناختی مبتلا می باشند یا با مشکلات مربوط به ذهن و روان درگیرند. رویکردهای مختلفی در روان‌درمانی داریم:

• درمان‌های رفتاری ـ شناختی؛
• درمان‌های روانکاوی؛
• درمان‌های روان‌پویشی؛
• روان‌درمانی خانواده و سیستمی؛
• هنر و بازی‌درمانی؛
• روان‌درمانی انسان‌گرایانه و تلفیقی.

روان‌درمانگر چطور به ما پشتیبانی می‌کند؟

روان‌درمانگر با دقت به نوع تخصصش، امکان پذیر برخی از کارهای زیر یا همۀ آنها را انجام دهد (برگرفته از کتاب «مقدمات راهنمایی و مشاوره» تاثییر دکتر شفیع‌آبادی):

• تحول حرکت مراجعه‌کننده: بر تاثییر تحول حرکت، کارکرد فرد هم بهتر می‌بشود و با رضایت‌خاطر بیشتری زندگی می‌کند؛
• بهبود کارایی شخصی او: یکی از مقصد‌های روان‌درمانی بهبود کارایی فرد است. بدان معنی که بتواند به امور گوناگون زندگی ضمانت عمل داشته باشد و در زمان و انرژی‌اش صرفه‌جویی کند؛
• پشتیبانی به حل مشکل: از آنجا که خود مراجعان نمی توانند به‌تنهایی مشکلات رفتاری خودشان را حل کنند، روان‌درمانگران می‌توانند از فنون گوناگون تحول حرکت به حل مشکل آنها پشتیبانی کنند؛
• فراهم سلامت مثبت روانی: برای این که فرد بتواند با دیگران و محیط سازگاری تشکیل کند و یاد بگیرد چطور مسئولیت بپذیرد و جدا گانه عمل کند؛
• پشتیبانی به مراجع برای تصمیم‌گیری و پیش‌بینی راه‌حل: با این کار مراجع یاد می‌گیرد چطور مشکل را شناسایی و راه‌حل‌هایی را پیش‌بینی کند؛
• پشتیبانی به مراجع نومید برای دست‌یافتن به معنی زندگی؛
• پشتیبانی به تشکیل روابط متقابل و انسانی با دیگران برای افرادی که نمی توانند ابراز وجود کنند.

روان‌درمانگران چه تحصیلاتی دارند؟

گفتیم روان‌درمانگران با دقت به تحصیلاتشان می‌توانند تخصص‌های مختلفی داشته باشند؛ برای نمونه، روان‌درمانگری که پزشک است، ابتدا در روانپزشکی تحصیل کرده و سپس سه یا چهار سال آموزش تخصصی روان‌درمانی می‌بیند. این افراد بیمارانی را که بیماری‌های وابسته به روانپزشکی دارند با راه حلهای روان‌درمانی درمان می‌کنند. به همین ترتیب می‌تواند روانشناس یا روانکاو باشد که در ادامه درمورد تحصیلات آنها هم سخن بگویید می کنیم.

خلاصه

به‌طور کلی به همۀ متخصصان بهداشت روان روان‌درمانگر می‌گوییم. روان‌درمانگر می‌تواند با دقت به تخصصی که دارد روانپزشک باشد و دارو تجویز کند یا با روان‌درمانی به درمان‌جو پشتیبانی کند.

روانپزشک ؛ درمان بیماری‌های روانی با دارو

روانپزشک در واقع پزشکی است که با افراد مبتلا به بیماری های روانی سروکار دارد. تخصص او در پیشگیری، تشخیص و درمان این بیماری‌ها است. روانپزشک‌ها پزشک محسوب خواهد شد، به همین علت می‌توانند دارو تجویز کنند. در نتیجه، افراد دارای مشکلات بالینی همانند اسکیزوفرنی و افسردگی شیدایی (اختلال دوقطبی) باید به روانپزشک مراجعه کنند، چون درمان این بیماری ها حتما به دارو نیاز دارد.

به‌گفتن مثالای دیگر، اگر فردی به‌علت سکته قلبی افسردگی گرفته باشد، می‌تواند به روانپزشک مراجعه کند، چون روانپزشک هم از سکته و هم از افسردگی فهمیدن درستی دارد.

روانپزشکی چیست؟

روانپزشکی علم بازدید مشکلات بهداشت روان، تشخیص، مدیریت و پیشگیری از آنهاست. روانپزشکی زیاد تر روی درمان با دارو تمرکز دارد و به همین علت بعضی اوقات به روانپزشک ها، که کار مدیریت و کنترل بیماری با داروها را انجام خواهند داد، روان‌داروشناس هم می‌گویند.

طبق معمول روانپزشکی با گفتاردرمانی سروکار ندارد؛ به این علت اگر لزومی برای گفتاردرمانی وجود داشته باشد، روانپزشک بیمار را به روانشناس یا روانکاو ارجاع می‌دهد. با این حال برخی از روانپزشکان که در دوره‌های تخصصی آموزشی شرکت کرده باشند روان‌درمانی را هم انجام خواهند داد.

روانپزشک چه تحصیلاتی دارد؟

روانپزشک مدرک پزشکی دارد و برخلاف روان‌درمانگرانِ دیگر از جمله روانشناس و روانکاو، می‌تواند داروهای مربوط به بیماری‌های روانی را تجویز کند. روانپزشک برای گذراندن دوره آموزش روانپزشکی، باید چهار سال در رشته پزشکی تحصیل کند و سپس، یک سال دوره کارآموزی (انترنی) و سپس از آن، حداقل سه سال آموزش تخصصی را به‌گفتن رزیدنت روانپزشکی بگذراند.

روانپزشک چطور به ما پشتیبانی می‌کند؟

روانپزشک آموزش دیده است تا مشکلات بهداشت روان را از دیگر بیماری‌های عرصه‌ای که امکان پذیر همزمان با علائم روانپزشکی ظاهر شوند از هم تفکیک کند. این چنین باید اثرات بیماری روانی بر دیگر بیماری‌های جسمی همانند بیماری های قلبی، سختی خون بالا و تاثییر داروها بر بدن همانند وزن، قند خون، سختی خون، خواب، کارکرد کلیه یا کبد را پایش و کنترل کند.

تعداد بسیاری از اختلالات روانی همانند افسردگی، اضطراب، ADHD (بیش‌فعالی) و اختلال دوقطبی تا حد بسیاری با داروها قابل‌درمان‌اند؛ یعنی تمرکز درمان زیاد تر روی کنترل با داروست. بعضی اوقات برای درمان یک بیماری روانی، دارو به‌تنهایی کافی است؛ اما در مواقعی دیگر به ترکیبی از دارو و روان‌درمانی یا مشاوره نیاز است. در این صورت امکان پذیر روانپزشک خودش روان‌درمانی را هم برایتان انجام دهد یا شما را به مشاور یا متخصصان فرد دیگر در عرصه بهداشت روان ارجاع دهد.

خلاصه

روانپزشکان طیف گسترده‌ای از مباحث مربوط به بهداشت روان، اعتیاد، سوءمصرف مواد و نظایر آنها را پوشش خواهند داد و به افرادی که مشکلات آنی همانند حملات پانیک (اختلال هراس)، افکار خودکشی یا حس غم و اضطراب طویل‌زمان سراغشان می‌آید پشتیبانی می‌کنند.

روانشناس ؛ رفتاردرمانی، گفتاردرمانی

روانشناس فردی است که به‌طور تخصصی در رشته روانشناسی تحصیل کرده باشد. فرق روانشناس با روانپزشک این است که روانشناسان برخلاف روانپزشکان پزشک نیستند و به این علت، صلاحیت تجویز دارو یا نوشتن نسخه و انجام عمل های پزشکی را ندارند. به همین علت زیاد ترِ روانشناسان زیاد تر با روانپزشک یا پزشک فرد دیگر که می‌تواند درمان پزشکیِ بیماری‌های روانی را انجام دهد همکاری می‌کنند.

روانشناس زیاد تر با مسائل اضطراب سروکار دارد تا با مشکلات بالینی. مسئله‌ای مهم را فراموش نکنید: افرادی که نزد روانشناس می‌روال «درمان‌جو» و افرادی که نزد روانپزشک می‌روال «بیمار» می باشند؛ برای مثال، فردی که می‌خواهد با مطمعن به نفس پایینی که دارد مقابله کند باید به‌جای روانپزشک به روانشناس مراجعه کند، چون از نظر جسمی مشکلی ندارد. آنها فقط باید درمورد یک‌سری مسائل با یکدیگر او مباحثه کنند. در حالی که اگر بیمار به اسکیزوفرنی مبتلاست، باید برای اصلاح اعتدال شیمیایی مغزش که به هم خورده است، دارو مصرف کند و به این علت نمی‌توان این بیمار را فقط با او مباحثه درمان کرد.

روانشناسی چیست؟

روانشناسی بازدید ذهن و حرکت افراد است: این که چطور فکر می‌کنند، چطور عمل می‌کنند، چطور عکس العمل نشان خواهند داد و چطور تعامل برقرار می‌کنند. روانشناسی در واقع همۀ جنبه‌های حرکت و افکار، احساسات و انگیزه‌های بنیادین این رفتارها را در نظر می‌گیرد. این رشته با کارکرد طبیعی ذهن در ربط است و مواردی همانند یادگیری، به‌یادآوردن و رشد روانشناختی طبیعی کودکان را بازدید می‌کند.

روانشناس چه تحصیلاتی دارد؟

در دوران کارشناسی، روشهای برسی و درمان اختلالات اضطراب را به دانشجویان آموزش خواهند داد. بعد از پایان این دوره، روانشناسان بالینی دوره انترنی یا کارآموزی را به آخر می‌رسانند که دو تا سه سال طول می‌کشد و سپس، آموزش‌های بیشتری را در راه حلهای درمان، نظریه روانشناسی و رفتاردرمانی می‌بینند.

روانشناسانی که این دوره را طی کرده باشند می‌توانند برای انجام مشاوره و روان‌درمانی، انجام تست‌های روان‌شناختی از جمله آزمون رورشاخ (Rorschach)، گفتار درمانی و درمان اختلالات روانی عمل کنند.

آنها می‌توانند پروتکل‌های تحقیقاتی را هم انجام بدهند. روانشناسانی که زیاد تر روی کارهای تحقیقاتی تمرکز دارند طبق معمول در محیط‌های دانشگاهی یا پژوهشی کار می‌کنند. برخی از روانشناسانی که به‌شکل خاص برای انجام کارهای بالینی (و نه تحقیقی) آموزش دیده‌اند دارای درجه علمی دکتریِ روانشناسی با گفتن PsyD می باشند و نه Ph.D.

روانشناسان می‌توانند در عرصه‌های مختلفی همانند بهداشت روان، روانشناسی آموزشی و شغلی تخصص اشکار کنند. در قسمت درمانی، روانشناسان در روانشناسی بالینی، مشاوره، روانشناسی قانونی یا روانشناسی سلامت تخصص می‌گیرند.

روانشناس چطور به ما پشتیبانی می‌کند؟

روانشناس می‌تواند طیف گسترده‌ای از موضوعات را پوشش دهد که شامل مسائل مربوط به سلامت روان، اختلالات رشد و استرس در روابط با دیگران می‌بشود. روانشناس با انجام تست، برسی و تحقیق می‌تواند دلایل برخی مشکلات را اشکار کند؛ برای نمونه، اگر کودک شما مشکل یادگیری یا اختلال رشد دارد، روانشناس با این تست‌ها می‌تواند دلایل آنها را روشن کند.

روانشناس به شما پشتیبانی می‌کند:

• فهمیدن کنید چرا مشکل دارید؛
• علل آن مشکل را شناسایی کنید؛
• محرک‌های تشدیدکنندۀ این مشکل را بشناسید.

خلاصه

روانشناس پزشک نیست و دارو تجویز نمی‌کند. راه حلهای درمانی‌ای که روانشناس از آنها منفعت گیری می‌کند زیاد تر روی گفتاردرمانی، انجام آزمون‌های روانشناسی و برسی آنها تمرکز دارد. مدیریت استرس، درمان اعتمادبه‌نفس ضعیف و اختلالات رشد در کودکان از جمله مواردی‌اند که می‌توانید برای درمان آنها به روانشناس مراجعه کنید.

روانکاو؛ ریشه‌یابی و درمان مشکلات روانی

روانکاوها روان‌درمانگرانی‌اند که از نظریه‌های فروید و دیگر نظریه‌پردازان علم روانکاوی پیروی می‌کنند. نظریه فروید می‌گوید علت بیماری‌های روانی خاطرات دردناک کودکی در ضمیر ناخودآگاه ماست. روانکاوها هم همانند روانشناسان طبق معمول با مسائل اضطراب سروکار دارند و دارو تجویز نمی‌کنند. با این حال فرق روانشناس با روانکاو در نوع رویکرد آنها برای درمان بیماری‌ها است. روانشناس طبق معمول با ریشه مشکلات افراد کاری ندارد، اما روانکاو عمیقا مشکلات درمان‌جو را بازدید می‌کند.

روانکاوی چیست؟

روانکاوی را اولین بار زیگموند فروید ابداع کرد. روانکاوی روشی است که در آن، ناخودآگاه فرد را برای یافتن منبع مشکلاتی که اکنون دارد کاوش می‌کنند. روانکاوها طبق معمول تعداد دفعات بیشتری با مراجعان خود ملاقات می‌کنند؛ یعنی به‌جای این که هفته‌ای یک بار بیمار را ویزیت کنند، ترجیح خواهند داد طبق معمول هفته‌ای سه تا پنج بار جلسه داشته باشند.

روانکاوی تنها روشی است که با ضمیر ناخودآگاه ما کار می‌کند و انگیزه‌ها و سازوکارهای دفاعیِ خارج از آگاهی ما را که علتخواهد شد الگوهای صدمه‌زننده را تکرار کنیم شناسایی می‌کند. کوچینگ (Couching)، تداعی آزاد (Free Association)، تجزیه‌وتحلیل رؤیا و انتقال (به‌معنی انتقال احساسات بیمار به روانکاو است) همه انها از اصول انحصاری روانکاوی‌اند که در رشته‌های دیگر وجود ندارند.

روانکاو چه تحصیلاتی دارد؟

روانکاو باید سپس از دریافت مدرک روانشناسی که درمورد آن سخن بگویید کردیم، آموزش‌های اختصاصی گسترده‌ای را در راه حلهای درمانی عمیق برای ریشه‌یابی مشکلات افراد ادامه دهد و آموزش‌های تخصصی را در این باره ببیند. دانشجویان روانکاوی خودشان هم باید تحت روانکاوی عمیق قرار بگیرند.

روانکاو چطور به درمان‌جو پشتیبانی می‌کند؟

برخی گمان می‌کنند روانکاوها فقط به سخن‌های درمان‌جو گوش خواهند داد و یک‌سری پیشنهاد‌ها یا نظرات را اراعه می‌کنند، در حالی که این‌طور نیست. این درمانگران، که بعضی اوقات به تحلیل‌گران رابطه‌ای شناخته خواهد شد، زیاد تر برای حل مشکلات حال حاضر افراد و با نحوه تأثیرپذیریِ آنها از تجارب قبل‌شان سروکار دارند. روانکاو بازدید می‌کند افراد چطور با راه حلهایی که فقط هراس و الگوهای جاری‌شان را تحکیم می‌کند و منحر به تعامل با دیگران بشود. روانکاو به‌جستوجو راه‌های تازه برای دیدن خودِ درون فرد است. رابطه درمانی یکی از این راه حلها است.

امروزه تعداد بسیاری از روانکاوها به‌سمت مدل‌های جدیدتر گرایش اشکار کرده‌اند که در اصل از تفکر مهم فروید برآمده، اما تغییرات بسیاری در آنها صورت گرفته است. در روانکاوی سنتی، بیماران حداقل سه بار در هفته با روانکاو جلسه داشتند و در طول درمان روی کاناپه‌ای دراز می‌کشیدند؛ در حالی که اکنون درمان‌جویان فقط یک یا دو بار در روان‌درمانی روانکاوی یا روان‌پویایی شرکت می‌کنند. حتی درازکشیدن روی کاناپه اختیاری است (برخی از روانکاوها اصلا از آن منفعت گیری نمی‌کنند).

خلاصه

روانکاو همانند روانشناس صلاحیت تجویز دارو را ندارد. راه حلهایی که روانکاو به کار می‌گیرد با دیگر راه حلهای روان‌درمانی همانند درمان شناختی ـ رفتاری متفاوت است. روانکاو به‌جای آنکه فقط در فکر تسکین علائم باشد، بر ریشه مشکلات پافشاری می‌کند.

مددکار اجتماعی؛ درمان مشکلات فردی و اجتماعی

طبق معمول هنگامی افراد اسم مددکار اجتماعی را می‌شنوند، به‌یاد افرادی می‌افتند که خدمات اجتماعی را در بیمارستان‌ها و مراکز درمانی انجام خواهند داد. در حالی که برخی از مددکاران اجتماعی با گفتن مددکار اجتماعی بالینی، درمان فردی هم انجام خواهند داد. مددکاران اجتماعی با مددجویان فردی، گروهی یا در سطح جامعه سروکار دارند و تست‌های روان‌شناختی انجام نمی‌دهند. مددکاران اجتماعی می‌توانند کار سامان‌بخشی بیمار و برنامه‌ریزی برای ترخیص از بیمارستان را هم انجام بدهند و مشاور بیماران و خانواده‌های آنها باشند.

مددکار اجتماعی چه تحصیلاتی دارد؟

تحصیلات مددکاران اجتماعی تا حدودی همانند روانشناسان است (اگرچه امکان پذیر مدرک کارشناسی ارشد داشته باشند). مددکار اجتماعی بالینی باید حداقل دارای مدرک کارشناسی ارشد در امور اجتماعی و آموزشی باشد تا بتواند بیماری‌های روحی را برسی و درمان کند.

خلاصه

مددکار اجتماعی می‌تواند روان‌درمانی هم انجام دهد، اما زیاد تر به مشکلاتی که زندگی اجتماعی فرد یا خانواده و نظایر آنها را مختل کرده است رسیدگی می‌کند. مددجویان یا شخصا یا از طرف یک سازمان یا نهاد به مددکاران اجتماعی مراجعه می‌کنند.

برای حل مشکلی که داریم از کجا اغاز کنیم؟

مشکلاتی که برای سلامت روح و روان ما تشکیل خواهد شد، مخصوصا هنگامی حالت مزمن به خود بگیرند، می‌توانند ما را ضعیف کنند. بدن ما نسبت به افسردگی و اضطراب همان گونه عکس العمل مشخص می کند که به بیماری‌های جسمی. بعضی اوقات مشکلات روحی حتی امکان پذیر نتیجۀ یک بیماری جسمی باشد؛ برای مثال، فردی امکان پذیر به‌علت سکته دچار افسردگی بشود؛ به این علت اگر فکر می‌کنید مشکل روحی دارید، اولین کسی که به او مراجعه می‌کنید بهتر است پزشک عمومی خودتان باشد.

پزشک از شما درمورد نشانه‌های مشکلی که دارید و این که آیا ثابت‌اند یا مقطعی سؤالاتی می‌پرسد و مشکلات جسمی‌تان را بازدید می‌کند. به این ترتیب تشخیص می‌دهد که آیا امکان پذیر بیماری جسمی علتاین نشانه‌ها شده باشد یا نه. سپس از آن، شما را راهنمایی می‌کند که به کدام متخصص بهداشت روان مراجعه کنید. بعضی اوقات امکان پذیر نیاز باشد که همزمان از چند رویکرد منفعت گیری کنید؛ برای مثال، امکان پذیر ملزوم باشد برای درمان دارویی به روانپزشک مراجعه کنید، اما برای سخن بگویید‌کردن درمورد مشکلاتی که دارید به‌شکل منظم نزد روانشناس بروید.

اگر فکر می‌کنید باید درمورد نگرانی‌هایتان با شخصی غیر از اطرافیانتان سخن بگویید کنید، می‌توانید برای مشاوره نزد روانشناس بروید. هرگاه حس کردید دیگر به این خدمات نیاز ندارید، با مشورت با روانشناس می‌توانید روال درمان را متوقف کنید.

آیا مشاوره با روان‌درمانی تفاوت دارد؟

اگرچه این دو بعضی اوقات به‌جای هم به کار می‌روال، بین آنها تفاوت‌هایی وجود دارد. مشاوره روی موضوعات خاصی متمرکز است و برای پشتیبانی به فرد در از بین بردن مشکلاتی همانند اعتیاد یا مدیریت استرس به کار می‌رود. تمرکز این راه حلها روی حل مشکل یا یادگیری فنون خاص برای کنارآمدن یا اجتناب از مشکل خواهد می بود. طبق معمول دوره‌های مشاوره مختصر‌تر از روان‌درمانی‌اند.

دوره روان‌درمانی طویل‌تر است و روی محدوده گسترده‌تری از موضوعات متمرکز است. روان‌درمانی به‌جستوجو این است که الگوهای فکری و رفتاری فرد چطور بر نحوه تعامل او با جهان تأثیر می‌گذارند. مقصد از روان‌درمانی بسته به نوع آن، این است که افراد حس بهتری داشته باشند، استرس‌شان را مدیریت کنند، الگوهای رفتاری را که در رسیدن به اهداف شخصی‌شان اختلال تشکیل می‌کند فهمیدن کنند، روابط عاطفی رضایت‌بخشی داشته باشند و بهتر بتوانند در موقعیت‌های تنش‌زا افکار و جواب‌های عاطفی‌شان را تعدیل کنند.

آیا تفاوت‌هایی که برای انواع روان‌درمانگران نقل کردیم توانسته است شما را قانع کند که برای هر مشکل باید به متخصص مربوط به آن مراجعه کنید؟

یک سوال: اگر برای مثال نزد روانشناس یا روانکاو بروید و او برایتان دارویی را تجویز کند، پیشنهاد‌اش را می‌پذیرید یا آن را رد می‌کنید؟

برگرفته از: healthcareers , webmd , globalnews

در افسردگی غم به لایه‌های عمیق زندگی نفوذ کرده و اختلالاتی در احساسات و حرکت شما به‌وجود می‌آورد. اگر حس افسردگی دارید، حتما با پشتیبانی یک روانشناس متخصص مشکل را ریشه‌یابی کنید و برای حل آن راهکار بگیرید.برای ربط با مشاور متخصص افسردگی روی دکمه زیر کلیک کنید.

به پشتیبانی زبان بدن، ناگفته‌ها را بگویید و بشنوید